پساب خروجی تصفیه خانه فاضلاب

مقررات و رویه هایی  پساب خروجی تصفیه خانه فاضلاب که بر تخلیه ی پساب تاثیر می گذارند متنوع اند و در معرض تغییر قرار دارند. با وجود این، رهیافت های پایه ای کمتر تغییر می کنند و در اینجا به اختصار مرور می شوند، زیرا جنبه های مهندسی دفع فاضلاب را نمی توان جدا از محیط تنظیم مقررات مطرح کرد. تاکید بر روش های معمول در امریکاست، و بنابراین برای زمان ها و مکان های مختلف ممکن است نیاز به تطبیق وجود داشته باشد. تخلیه ی فاضلاب اغلب براساس استاندارهای پساب و مجوزهای تخلیه کنترل می شود.

در ایالت متحده، از سیستم ملی زدایش آلودگی تخلیه فاضلاب (NPDES) که با نظارت هریک از ایالت ها و نظارت عالی EPA اداره می شود، برای کنترل تخلیه فاضلاب استفاده می شود. تحت این سیستم، جواز تخلیه با محدودیت هایی از لحاظ کمیت و کیفیت فاضلاب صادر می شود، این محدودیت ها بر مبنای ارزیابی مورد به مورد آثار بالقوه زیست محیطی و، در حالت تخلیه های چندگانه، برمبنای مطالعات تخصیص بار فاضلاب با هدف توزیع عادلانه مجوزهای دفع، استوارند. جوازهای تخلیه به عنوان ابزاری قانونی با هدف نهایی ارضای استانداردهای کیفیت آب طرح می شوند.

استانداردهای کیفی آب مجموعه ای از معیارهای کیفی و کمی اند که برای حفظ و یا ارتقای کیفیت آب های پذیرنده طراحی شده اند.  در ایالات متحده، این گونه استاندارد ها را هر ایالت به طور رسمی اعلام می کند. آب های پذیرنده برحسب نوع مصرف فعلی یا مورد نظر ، به چندین دسته تقسیم می شوند و با مجموعه ای از معیارهای طرح شده برای این مصارف پشتیبانی می شوند.

برای ترکیب های سمی رهیافت های شیمیایی خاص یا رهیافت جامع پساب را می توان در پیش گرفت. در رهیافت شیمیای خاص، معیارهای منحصر به فردی برای هریک از مواد سمی ردیابی شده در فاضلاب مورد استفاده است. معیارها را می توان در آزمون های آزمایشگاهی برای حفاظت از حیات آبزیان در مقابل آثار حاد و مزمن و نیز برای حفظ انسان در مقابل آثار بهداشتی مخرب از جمله سرطان، ابداع کرد. آثار سم و تابعی از غلظت مواد سمی و مدت قرارگرفتن در معرض مواد سمی است.

به عنوان مثال، در حیات آبزیان نباید اجازه داد که سمیت حاد از مدتی کوتاه، که اخیرا حدود یک ساعت تخمین زده می شود، تجاوز کند. سطوح مزمن سمیت را به مدت های طولانی تری می توان تحمل کرد و حدی که اخیرا پیشنهاد شده برمبنای غلظت متوسط چهارروزه است. معیارهای بهداشت انسانی نوعا برمبنای قرارگیری درازمدت در معرض مواد سمی، حداکثر تا طول عمر، استوار است. به طوری که حدود غلظت های نظیر را می توان برای مقادیر میانگین به کار گرفت. فراوانی مجاز برای تجاوز از این حدود را نیز می توان برای معیارهای حیات، مشخص کرد، زیرا جوامع بوم شناختی قادر به تحمل فشارند و از لحاظ آماری نمی توان تضمین داد که هرگز از معیاری تجاوز نخواهد شد، اما در رهیافت شیمیایی خاص به آثار محتمل تجمعی، متعارض یا متعاون مواد شیمیایی چندگانه توجه نمی شود و نیز این دررهیافت دسترسی پذیری زیست شناختی این ماده شیمیایی که بستگی به شکل آن در فاضلاب دارد، در نظر گرفته نمی شود.

از رهیافت جامع پساب برای فائق آمدن بر نارسایی های رهیافت شیمیایی حاضر، از جمله استفاده از آزمون های سمیت یا قیاس زیستی استفاده می شود تا غلظتی که در آن فاضلاب آثار سمیتی مزمن یا حاد خود را القا می کند تعیین شود. در رهیافت جامع پساب، ارگانیزم های انتخاب شده در معرض فاضلاب رقیق شده به نسبت های مختلف با نمونه هایی از آب های پذیرنده قرار می گیرند.در خلال آزمون ودر نقاط مختلف، ارگانیزم ها آثار مختلفی را نشان می دهند که مواردی چون کاهش آهنگ تولید مثل، کاهش آهنگ رشد، و یا مرگ اندازه گیری شده است. سپس سمیت را به چندین طریق، مثلا غلظتی از پساب که در آن 50% موجودات کشته می شوند، LC50 یا شاخص NOEL که به عنوان بالاترین غلظت پساب که، حتی در صورت قرار گرفتن پیوسته در معرض آن اثر غیرقابل قبولی پدید نمی آید، می توان تعیین کرد.