قانون استوکس در ته نشینی ذرات :

قانون استوکس در ته نشینی ذرات بیانگر این مطلب است که ته نشینی ذرات مجزا و ذرات غیر لخته را ، می توان توسط قوانین كلاسیك ته نشینی مورد بررسی قرار داد.

نیوتن سرعت نهايی ذره را با مساوي قرار دادن نیروي ثقل ذره با مقاومت اصطكاك ذره يا مقاوت مايع در مقابل ته نشینی ذرات(Drag)به دست آورد .

نیروي ثقل  :

نیروي مقاومت اصطكاكی :

با مساوي قرار دادن نیروي ثقل و نیروي اصطكاك براي ذرات كروي ،سرعت ذره نهايی از قانون نیوتن حاصل می شود :

اگر عدد رينولدز كمتر از 3.0باشد،عبارت فوق ساده شده و با جايگزينی مقدار آن در رابطه سرعت نهايی،تساوي قانون استوکس به دست می آيد.

ذراتی كه داراي سرعت كمتر از VCباشند ، در طول زمان ته نشینی ، حذف نخواهند شد . اگر فرض شود، ذراتی كه داراي اندازه هاي مختلف هستند ، به طور يكنواخت درورودي در كل عمق مخزن توزيع شده باشند ، می توان از بررسی خط سیر ذره در
شكل مشاهده نمود كه ذراتی كه سرعت شان كمتر از VCباشد با نسبت زير حذف می شوند :

• در تعلیق مواد ريز ، ذراتی با اندازه هاي مختلف ديده می شوند.
•  محاسبه راندمان حذف در يك زمان ته نشینی معین ،در نظر گرفتن كلیه دامنه هاي سرعت ته نشینی موجود در سیستم ضروري می باشد.

قانون استوکس در ته نشینی ذرات مربوط به ته نشینی ذرات در حالتی است كه غلظت مواد جامد معلق كم باشد .ذرات به طور جداگانه ته نشین شده و هیچ واكنش داخلی مهمی بین ذرات مجاور صورت نمی پذيرد. کاربرد این مورد عموما در ذرات شن وماسه را از فاضلاب جدا می نمايد.