رشد میکروارگانیسم های رشته ای

رشد میکروارگانیسم های رشته ای در فرآیند لجن فعال می باشد و حضورشان به تعداد کافی بسیار مطلوب است. ارگانیسم های رشته ای وقتی به تعداد کافی در موجود باشد دارای دو نقش مفید هستند. آنها cBOD محلول را تجزیه کرده و استحکام لازم برای لخته سازی را فراهم می کنند. ترکیب فاضلاب که تصفیه می شود و شرایط بهره برداری در طول تصفیه تعیین کننده نوع و تعداد ارگانیسم های رشته ای رشد یافته در فرایند لجن فعال می باشند. اکثر فرآیند های تصفیه فاضلاب به روش لجن فعال برای فاضلاب های شهری معمولا دارای ۳ تا ۵ ارگانیسم رشته ای غالب هستند.

اگر مواد زائد (cBOD) داخل فرآیند های لجن فعال صنعتی دارای ساختار شیمیایی پیچیده بوده و به آهشتگی تجزیه گردد، فرایند دارای یک یا دو ارگانیسم رشته ای غالب خواهد بود.

ارگانیسم رشته ای به دلیل آنکه در درون ذرات لخته رشد کرده و از اطراف آن به درون محلول فاضلاب گسترش پیدا می کنند، استجکام لازم را برای لخته سازی ایجاد می کند.  این استحکام به ذرات اجازه می دهد تا با وجود تلاطم بیش از حد بزرگ شوند. بنابراین جامدات کمتری به دلیل نیروی برشی از فرآيند خارج می شوند و جمعیت باکتریایی متنوع و بزرگتری در فرآیند لجن فعال باقی می ماند. فراوانی نسبی ارگانیسم رشته ای موجود در فرآیند لجن فعال توسط مقیاس ۰تا۶ ارزیابی می شود که ۰ به معنی هیچ مقدار و ۶ به معنی بیش از حد است.  تعداد کافی رشد میکروارگانیسم های رشته ای در فرآیند لجن فعال با شماره ۳ یا متعارف ارزیابی می شود. در ارزیابی ۱ تا ۵ ارگانیسم رشته ای از پیرامون اکثر ذرات به درون محلول گسترش پیدا می کند.

ارگانیسم رشته ای در ارزیابی های کمتر از ۳ یا متعارف به تعداد ناکافی وجود دارند. فقدان ارگانیسم های رشته ای معمولا به دلیل پایین بودن سن لجن، پیچیده بودن مود زائد (cBOD) یا سمیت بروز می نماید. بسیاری از ارگانیسم های رشته ای نظیر TYPE 0092 و TYPE 1851 ، فقط با افزایش سن ، تعداد شان افزایش می یابد. بنابراین لجن هایی با سن بالا مستعد رشد تعدادی کمتری از ارگانیسم رشته ای هستند. از آنجاییکه اکثر ارگانیسم های رشته ای cBOD های ساده محلول را تجزیه می کنند ، بنابراین مواد زائد پیچیده ، غذای مناسبی برای رشد اکثر ارگانیسم های رشته ای نمی باشد.

مواد زائد پیچیده معمولا در فاضلاب های صنعتی وجود دارند. ارگانیسم رشته ای به دلیل آنکه دارای نسبت سطح به حجم بالاتری نسبت به باکتری ها می باشد که این سطح در معرض  تماس با محلول فاضلاب می باشد، بنابراین به شدت تحت تاثیر قرار گرفته و در مقایسه با باکتری ها آهسته تر رشد می کنند. یک نمونه از تاثیر سمیت بر روی ارگانیسم های رشته ای که مشاهده شده است، کلرزنی RAS برای کنترل ارگانیسم رشته ای است.

اگر  ارگانیسم رشته ای وجود نداشته باشد یا تعداد آنها محدود باشد ، می توان با انجام تغییراتی در شرایط بهره برداری به رشد میکروارگانیسم های رشته ای کمک کرد. در صورت امکان می توان سن لجن را به اندازه سن جمعیت فعلی ارگانیسم رشته ای افزایش داد. می توان منبع غذایی (cBOD) که دارای سازگاری بیشتری برای رشد میکروارگانیسم های رشته ای است ، تقویت کرد. غذای جوجه، غذای سگ، غذای خرگوش می تواند برای تقویت رشد ارگانیسم رشته ای به فرآيند لجن فعال اضافه شود. همچنن می توان محصولات بیوآگمنتاسیون را برای تجزیه مواد زائد پیچیده به مواد زائد ساده که سازگاری بیشتری با رشد ارگانیسم رشته ای دارند به فرآیند لجن فعال اضافه کرد.

وقتی رشد میکروارگانیسم های رشته ای به اندازه ای باشد که در اکثر ذرات لخته مشاهده شوند ولی  دانسیته کم داشته باشند (۱تا۵ ارگانیسم رشته ای در هر ذره لخته) ، مشکلات ته نشینی و فرار جامدات بروز می نماید. این پدیده به دلیل طبیعت شناور ذرات لخته تولید شده در اثر وجود تعداد نامطلوب ارگانیسم رشته ای یا در اثر تجمع لیپید های ترشح شده توسط ارگانیسم های رشته ای تولید کننده کف اتفاق می افتد.

شرایط نامطلوب رشد میکروارگانیسم های رشته ای

1. دمای پایین
2. غلظت پایین اکسیژن محلول
3. پایین بودن نسبت غذا به میکروارگانیزم (F/M)
4. کمبود مواد مغذی نیتروژن و فسفر
5. حضور بیش از حد FOG
6. وجود تعفن یا سولفید
7. پی اچ پایین
8. پی اچ بالا
9. بالا بودن سن لجن (MCRT)

رشد میکروارگانیسم های رشته ای