طراحی برکه های تثبیت و لاگون ها
طراحی برکه های تثبیت و لاگون ها
در صورت وجود زمین کافی و عدم وجود خطر آلودگی آب های زیر زمینی طراحی برکه های تثبیت و لاگون ها برای کاهش مواد آلی سمی و فلزات سنگین و کاهش بار آلی فاضلاب ممکن است. برکه های تثبیت را میتوان به دو گروه تقسیم بندی کرد : لاگون نگه داری و جذب سطحی و لاگون جریان مستمر. در لاگون نگهداری جذب یا هیچگونه سرریزی وجود ندارد و یا اینکه در دوره های حداکثر جریان، تخلیه به صورت متناوب انجام گیرد. در این فرآیند ظرفیت حجمی لاگون برابر کل دبی فاضلاب منای تلفات ناشی از تبخیر و نفوذ عمقی است. در صورتیکه تخلیه متناوب صورت پذیرد ، ظرفیت مورد نیاز به خصوصیات جریان رودخان بستگی خواهد داشت. به دلیل سطوح زیاد مورد نیاز ، لاگون های نگهداری – جذب معمولا فقط برای صنایعی که دبی فاضلاب آنها پایین بوده و یا به صورت فصلی کار می کنند نظیر صنعت کنسور سازی کاربرد دارد.
برکه های اختیاری
در طراحی برکه های تثبیت و لاگون ها که به صورت برکه های اختیاری فعال هستند بسته به مقدار بارگذاری و لایه بندی حرارتی، در سطح فرآیند هوازی و در کف فرآيند بی هوازی وجود دارد. مقدار اکسیژن در طول روز در اثر فتوسنتز جلبک ها افزایش و در طول شب کاهش می یابد. در اثر
لجن ته نشین شده در کف برکه، متان و گاز های دیگر تولید می شود. در صورت عدم وود لایه هوازی، با تولید بو مواجه خواهیم بود. عمق برکه ها بین ۳تا۶ فوت متغیر است.
نظر به اینکه اکسیژن در اثر فتوسنتز به مقدار نفوذ نور بستگی دارد، فاضلاب های خیلی رنگی نظیر فاضلاب صنایع نساجی و فاضلاب صنایع کاغذسازی را نمیتوان با این فرآیند تصفیه کرد
برکه های بی هوازی
مقدار بارگذاری در این برکه ها، در حدی است که در کل حجم سیال برکه در شرایط بی هوازی حاکم باشد. فرآیند بیولوزیکی این سیستم های مشابه فرآيند هضم بی هوازی است یعنی در ابتدا اسید تشکیل شده و بعد تخمیر متانی صورت می پذیرد. عمق برکه بی هوازی به گونه ای انتخاب می شود که حداقل نسبت به حجم بدست آمده و در نتیجه اتلاف حرارتی در شرایط آب و هوایی سرد به حداقل برسد
لاگون های هوازی
زمان ماند در این سیستم ها بسته به راندمان مورد نظر برای حذف bod ، از چند روز تا ۲ هفته متغیر است.اکسیژن لازم بوسیله هوادهی مکانیکی یا هوادهی دیفیوزری تامین می شود و اختلاط حاصله باعث هوادهی سطحی بیشتر می شود. عمق متداول این لاگون ها بین ۶تا ۱۵ فوت است.
